Kiedy używać wiązarów dachowych?

Wiązary dachowe charakteryzują się ekonomicznym wykorzystaniem materiałów konstrukcyjnych (drewno, stal). Złożony z pojedynczych lekkich elementów, wiązar dachowy może również zapewnić znaczną przewagę w transporcie i montażu w porównaniu z konwencjonalnymi konstrukcjami dachowymi. Z drugiej strony wiązary dachowe są bardziej pracochłonne i wymagają urządzeń łączących. Jednakże, jeśli można użyć większej liczby identycznych wiązarów dachowych, wówczas można osiągnąć znaczne korzyści.

Wysokość konstrukcyjna wiązarów dachowych jest zwykle większa niż wysokość podobnych konstrukcji wykorzystujących pełne belki. W przypadku dachów nie jest to jednak zwykle wada, ponieważ dachy często - w zależności od zastosowanego pokrycia dachowego - muszą być wyższe w kalenicy i niższe przy okapie, aby ułatwić drenaż dachu i zapewnić wodoszczelność.

Konkurenci wiązarów dachowych

Podczas gdy użycie stali do konstrukcji dachowych prawie zawsze wymaga wiązarów dachowych, to w przypadku konstrukcji drewnianych wiązary dachowe mają silnych konkurentów. Są to płatwie i dachy krokwiowe.

Dach płatwi

Dach płatwiowy składa się z krokwi i płatwi. Płatew kalenicowa wsparta jest na słupkach. Krokwie pełnią funkcję prostych belek podpartych między płatwiami, ze wspornikiem lub bez. Dach krokwiowy wywodzi się z konstrukcji namiotu. Składa się z dwóch krokwi i wieńca, które tworzą trójkąt. Najprostsza forma dachu krokwiowego jest więc identyczna z podstawowym elementem wiązarów dachowych. Sztywność krokwi można zwiększyć za pomocą jętki w pobliżu kalenicy. Skośne ramię tradycyjnie stanowi połączenie między krokwiami a wieńcem. Ma to wadę polegającą na tym, że nachylenie dachu nie jest jednolite, natomiast jest bardziej płaskie na stopie krokwi, w celu dostosowania się do skośnego występu. Obecnie często stosuje się łączniki stalowe, a nachylenia dachu pozostają jednolite. Krokwie mogą również spoczywać na płycie betonowej, która następnie zastępuje belkę wieńcową. Duże hangary i hale nie powinny być brane pod uwagę w tym rodzaju konstrukcji dachowych.

Jedną z głównych wad wiązarów dachowych jest to, że wytrzymałość i stabilność ich elementów powinna być projektowana przez inżyniera, podczas gdy inne konstrukcje dachowe, zwłaszcza dach płatwiowy, mogą być budowane przez samych stolarzy. Jednym z celów tego przewodnika jest wyeliminowanie tej wady poprzez dostarczenie szeregu w pełni szczegółowych wiązarów dachowych gotowych do bezpośredniego montażu.

Obciążenia wiązarów dachowych

Można wyróżnić dwie kategorie obciążeń wiązarów dachowych: obciążenie własne i obciążenie tzw. życiowe. Martwe obciążenia konstrukcji dachowych to w zasadzie ciężar własny użytych materiałów. Siły te działają pionowo.

- Obciążenie wiatrem: wielkość obciążenia wiatrem zależy od kształtu dachu, kierunku wiatru i lokalizacji budynku. W przypadku lekkich konstrukcji dachowych i materiałów pokryciowych najważniejszym obciążeniem jest obciążenie wiatrem. Wiatr może również wytwarzać siły ssące, a całe sekcje dachu mogą zostać zdmuchnięte. Należy zastosować odpowiednie łączniki i śruby mocujące lub kotwy.

- Obciążenie śniegiem (według stref klimatycznych, typowo 0,03 kN / m2 na każde 10 mm śniegu)

- Obciążenie punktowe („obciążenie człowieka”) związane z ruchem pieszym podczas mocowania i konserwacji, zwykle 0,8 kN. Obciążenie człowieka jest zwykle pomijane podczas analizy wiązarów dachowych jako całości. Jednak przy wymiarowaniu łat obciążenie człowieka jest najważniejszym obciążeniem trwałym. 

Obciążenia wiatrem rosną wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem gruntu i stopniem ekspozycji (otwarte pola, pasy przybrzeżne, szczyty górskie). Standardowo przyjmuje się następujące założenia: ·

- Max. prędkość wiatru: 100 km / h ·

- Max. wysokość nad poziomem terenu: 8 m